HET VERHAAL VAN HET KLEINE MEISJE
Een alleenstaande vader, een 6-jarig meisje met een hart te groot voor deze wereld... en een gebroken vrouw op een bankje die de laatste foto vast greep van iemand die ze voor altijd verloren had. Wat er vervolgens gebeurde op die gewone zaterdagochtend bij een bushalte in Portland... zou 3 levens veranderen op manieren die niemand van hen had zien aankomen. Maar voordat we verder gaan, vertel ons alsjeblieft waar vandaan u ter wereld u vandaan luistert. We vinden het geweldig om te zien hoe ver onze verhalen reizen.
De bushalte aan Division Street was die zaterdagochtend niet druk. Slechts een persoon zat op het verweerde bankje.
Een jonge vrouw met blond haar warre om haar gezicht, gekleed in versleten kleren. Kleren die eruitzagen alsof ze er in geslapen had.
Ze huilde. Niet het luide aandachtzoekende soort huilen, het stille soort, het soort dat diep van binnen komt... dat woorden het niet meer kunnen bereiken. Tranen stroomde over haar wangen terwijl ze een verfrommelde foto in haar trillende handen vastklampten... en naar starend alsof het het enige was dat haar aan deze wereld verbond. Collins Bricks merkte haar op. Zijn eerste instinct was beschermend. Niet ten opzichte van de vrouw, maar ten opzichte van zijn dochter. Abigails kleine hand was warm in zijn oudere handpalm... toen ze naar de boerenmarkt liepen, op hun zaterdagochtend ritueel. Op 6-jarige leeftijd had Abigail de neiging dingen op te merken... die de meeste volwassenen zichzelf hadden aangeleerd te negeren. En Collins kende zijn dochter goed genoeg om te weten dat ze de huilende vrouw al had gezien. "Pappa, fluisterde Abigail trekkend aan zijn hand, haar bruine ogen... zo gelijk aan die van haar moeder, keken hem aan met een zorg die te zwaar leek voor zo'n klein gezichtje. "Die dame is echt verdrietig." Collens probeerde hen voorzichtig naar de andere kant van de stoep te sturen. "Ik weet het schatje, maar soms hebben mensen ruimte nodig als ze van streek zijn. Ze waren de bushalte bijna voorbij toen Abigail helemaal stil bleef staan. Ze liet zijn hand los "Abigail! Begon Collins, maar zijn dochter bewoog zich al naar het bankje, met die vastberaden treed die ze kreeg wanneer ze iets had besloten. De vrouw keek verschikt op toen een klein meisje in een perzikkleurig jasje voor haar verscheen. Haar eerste instinct was om haar tranen weg te vegen. Beschaamd om zo kwetsbaar gezien te worden door een kind. Abigail stond daar even, bestudeerde de vrouw met de directheid die alleen kinderen bezitten. Toen sprak ze met haar stem, helder en zacht: “Ik denk dat je een knuffel nodig hebt. Mag ik je knuffelen?" Haar kleine armen gingen al open, het gezicht van de vrouw verkrampte. Verse tranen stroomde over, maar iets daarin was veranderd. Ze knikte, niet in staat om woorden te vormen... en het kleine meisje sloeg haar armen om haar heen zo ver als ze konden Colin stond een paar meter verderop verstijft, zijn keel plotseling dichtgeknepen. Hij zag zijn dochter deze vreemdeling vasthouden met dezelfde tederheid die ze hem altijd toonde…wanneer hij uitgeput thuiskwam van bouwplaatsen, te moe om iets anders te doen, dan in elkaar zakken op een bank. "Het is oké!", zei Abigail zachtjes kloppend op de rug van de vrouw. "Mijn papa zegt dat het helpt om te huilen om het verdriet eruit te laten komen."
Het verhaal gaat nog veel langer door en is nog niet afgelopen
Het hele verhaal verteld in het Nederlands:
THE STORY OF THE LITTLE GIRL
A single father, a 6-year-old girl with a heart too big for this world... and a broken woman on a bench clutching the last photo of someone she'd lost forever.
What happened next on that ordinary Saturday morning at a Portland bus stop... would change three lives in ways none of them could have foreseen.
But before we go any further, please tell us where in the world you're listening from. We love seeing how far our stories travel.
The Division Street bus stop wasn't crowded that Saturday morning. Only one person sat on the weathered bench.
A young woman with blond hair curled around her face, dressed in worn clothes. Clothes that looked like she'd slept in them.
She was crying. Not the loud, attention-seeking kind of crying, the silent kind, the kind that comes from deep inside... that words can no longer reach. Tears streamed down her cheeks as she clutched a crumpled photograph in her trembling hands... staring at it as if it were the only thing connecting her to this world. Collins Bricks noticed her. His first instinct was protective. Not of the woman, but of his daughter. Abiigail's small hand was warm in his older palm... as they walked to the farmers market, their Saturday morning ritual.
At 6, Abigail had a tendency to notice things... that most adults had trained themselves to ignore.
And Collins knew his daughter well enough to know that she had already seen the crying woman. "Daddy," Abigail whispered, tugging on his hand, her brown eyes... so like her mother's, looking up at him with a concern that seemed too heavy for such a small face.
"That lady is really sad." Collens tried to gently steer them to the other side of the sidewalk. "I know, honey, but sometimes people need space when they're upset." They were almost past the bus stop when Abigail stopped dead in her tracks. She let go of his hand. “Abigail!” Collins began, but his daughter was already moving toward the bench with that determined stride she took when she’d made up her mind.The woman looked up, startled, as a little girl in a peach-colored jacket appeared before her. Her first instinct was to wipe away her tears. Ashamed to be seen so vulnerable by a child. Abigail stood there for a moment, studying the woman with the directness only children possess. Then she spoke, her voice clear and soft, “I think you need a hug. Can I hug you?” Her tiny arms were already opening, and the woman’s face tightened. Fresh tears were welling up, but something within them had changed. She nodded, unable to form a word… and the little girl wrapped her arms around her as wide as they would go. Colin stood a few feet away, frozen, his throat suddenly constricted. He watched as his daughter held this stranger with the same tenderness she always showed him...when he’d come home exhausted from construction sites, too tired to do anything but collapse on a couch. “It’s okay!” Abigail said, gently patting the woman’s back. “My daddy says crying helps the sadness come out.”
The story continues for much longer and is not over yet
Van een simpele zelfgemaakte foto tot een unieke handgekleurde foto tekening gemaakt: de photodrawing
Vanuit al een bestaande foto, de afbeelding maken tot een unieke persoonlijk met de hand-ingekleurde fototekening: De photodrawing
From a simple self-made photo to the unique hand-colored photodrawing
From an existing photo, create the image into a unique personal hand-colored photo drawing: The photodrawing
DE KUNST VAN DE PHOTODRAWING
Het maken van een photodrawing is een kunst waar ik je graag mee kennis wil laten maken en die ik graag aan mogelijke belangstellenden wil verkopen. Het is een speciale techniek die ik na verloop van vele jaren heb ontwikkeld. Mijn naam is Hans de Groot en ik ben een multidisciplinair beeldend kunstenaar en sinds 2006 de oprichter van stichting BANDO voor de samenwerkende vormen van kunsten wereld wijd. Ik heb vele jaren studie gedaan aan meerdere kunstacademies en ben een professioneel beeldend kunstenaar, tevens met een lange dienst in zorg, en educatie in binnen en buitenland
Fotografie, schilderen en tekenen zijn altijd mijn grote passie geweest en ik heb geleerd om mijn eigen gevoel luit te drukken in mijn eigen beeldtaal van de photodrawing. Wanneer jij een photodrawing van jezelf graag wilt hebben of misschien wel photodrawings voor je hele kantoor of bedrijf wilt hebben?
Ik verzorg het graag voor je. Het is zelfs mogelijk voor mij om volledig online mijn dienst aan je aan te bieden
Belangstelling?
Neem dan contact met ons op via nummer
+31 (0)6 42233166
of
mail naar hdgtip@gmail.com
ART OF PHOTODRAWING
Making a photodrawing is an art that I would like to introduce you to and that I would like to sell to possible interested parties. It is a special technique that I have developed over many years.
My name is Hans de Groot and I am a multidisciplinary visual artist (66) and since 2006 the founder of the BANDO foundation for collaborative forms of the arts worldwide. I have studied for many years at several art academies and am a professional visual artist, also with a long service in healthcare and education at home and abroad.
Photography, painting and drawing have always been my great passion and I have learned to express my own feelings in my own visual language of photodrawing. Would you like to have a photo drawing of yourself or perhaps photo drawings for your entire office or company? I would be happy to take care of it for you. It is even possible for me to offer my service to you completely online
Interest?
Please contact us on number
+31 (0)6 42233166
or
email hdgtip@gmail.com
Laat dus van een nieuwe of oude foto de werkelijk unieke handgekleurde photodrawing maken.
So have a truly unique hand-colored photodrawing made from a new or old photo.
Als onderdeel van een verhaaltekening "HIWIDRAWING* op een compact A4 formaat?
As part of a story drawing "HIWIDRAWING" on a compact A4 format?
Een photodrawing als een unieke herinnering, zoals bijvoorbeeld deze foto die ik als zijnde de fotografie assistent voor mijn fotografie docent Cor Jaring, eens als zwartwit foto had mogen afdrukken in de Commelinstraat te Amsterdam. (Op de foto staat Cor zelf als model voor zijn leerlingen)
A photo drawing as a unique memory, such as this photo that, as a photography assistant for my photography teacher Cor Jaring, I was once allowed to print as a black and white photo in the Commelinstraat in Amsterdam. (The photo shows Cor himself as a model for his students)
De herinnering aan mijn eerste ontmoeting met de bijzondere Haagse kunstenaar Gerard Fieret wordt vereeuwigd door collega beeldend kunstenaar Hans la Hey, die dit op bijzondere wijze doet met een poppenspel en een panfluit. De zeer bijzondere Gerard Fieret was dus een Haagse kunstenaar, destijds erelid van de Haagse Kunstkring, die zich naast de verschillende kunsten fotografie, schilderen en tekenen zich toelegde op muziek en poëzie, werkelijk een heel groot hart bleek te hebben voor de Haagse duiven, de dieren die hij heel graag dagelijks wilde voeren.
The memory of my first meeting with the special Hague artist Gerard Fieret is immortalized by fellow visual artist Hans de la Hai, who does this in a special way with a puppet show and a pan flute. The very special Gerard Fieret was an artist from The Hague, at the time an honorary member of the Hague Art Circle, who, in addition to the various arts of photography, painting and drawing, focused on music and poetry, and really turned out to have a very big heart for the Hague pigeons, the animals that he really wanted to feed every day.
Hans denkt nog graag terug aan de laatste 2 jaren van zijn lagere schooltijd op de Telemanschool. Dat was een hele bijzondere klas vond Hans. Hij had daar een onderwijzer die een onderarm was verloren in een maaimachine en een bijzondere lichamelijk gehandciapte, maar zeer intelligente klasgenoot met de naam Lodewijk, die Lody werd genoemd. Met slechts 1 van die klas heeft Hans nog heel af en toe facebook contact, haar tweeling broer zat ook in dezelfde klas en daar kon Hans ook erg goed mee opschieten. De foto is eigenlijk een zwart-wit foto, maar die heeft Hans in willen kleuren en er dus een photodrawing van willen maken. Uiteraard staat Hans zelf ook nog op deze foto.
Hans still likes to think back to the last two years of his primary school years at the Teleman School. Hans thought that was a very special class. He had a teacher there who had lost a forearm in a mowing machine and a special physically handicapped, but very intelligent classmate named Lodewijk, who was called Lody. Hans still has Facebook contact with only 1 of that class, her twin brother was also in the same class and Hans also got along very well with him. The photo is actually a black and white photo, but Hans wanted to color it and therefore make a photodrawing of it. Of course, Hans himself is also in this photo.
Hans maakte deze foto zelf op de middelbare school en printte hem zelf in de donkere kamer als zwart-wit foto. Hans drukte destijds zijn eigen foto's af. Hans: Mijn vader wilde voor ons allebei een donkere kamer inrichten en daar heb ik veel van geleerd. Maar ik hield ook van muziek en zat in de klas bij Meinderd de Jong, een jongen die net als ik de zoon was van een muzikant (zie de foto links). Meinderd de Jong woonde nog in het huis van Hans, in zijn eerste eigen appartement in Bilgaard ( de Meente) . Meinderd ging uiteindelijk de verpleegkunde in. Via Meinderd heb ik een aantal verpleegsters persoonlijk leren kennen. Op de voorgrond staat een vriend van Hans uit die tijd genaamd Rob Prinsen, hij was dus een dokterszoon en Hans bracht ook veel tijd met hem door in het watersportgebied van de Friese wateren. Dit was in het plaatsje Langweer, een plek waar goed gelegen ouders (zelfs uit de Randstad) hun kinderen in de natuur wilden laten opgroeien. Ook Hans heeft hier hele bijzondere herinneringen aan en heeft zelfs een concert van de bekende zanger “Andre Hazes” mogen meemaken. Achter Rob zat een jongen genaamd Jaap die na dit schoolconcert uit groot enthousiasme per ongeluk zijn gitaar doormidden had gebroken. En ja, met zijn hand omhoog, dat is Coen, hij was wat mollig en had op de originele zwart-wit foto een zweetplekje onder zijn oksel. Hij was ook erg aardig. Dan is er Meinderd Boonstra, hij speelde ook gitaar zoals ik en ik kan me nog herinneren dat ik met hem mee ging naar een popconcert van de toen zeer bekende groep "QUEEN". Ik was nog steeds erg verrast dat Meinderd Boonstra helemaal vooraan wilde staan vanwege de tintelingen in zijn tenen door het luide gebons van de muziek. Dat vond ik vreemd, maar nu kan ik er weer een beetje om lachen. Ja, en op de voorgrond 1 van de 2 vrouwelijke medestudenten en dat was Marijke Bonda. Ik weet nog goed dat zij een domineesdochter was uit het dorp Stiens, de plaats waar ik veel later een korte regiecursus wilde volgen. Ja, eigenlijk wilde ik destijds regisseur worden. Marijke had een grote charme voor mij en ik wilde haar later nog eens bezoeken in Utrecht. Ze was naar de school "ACADEMIE VAN WOORD EN GEBAAR" gegaan. Een school waar ik ook graag naartoe had willen gaan. Maar ja, ik ben uiteindelijk naar de kunstacademie in Leeuwarden gegaan. Naast Anneke zie je ook Anneke met een gitaar in haar hand. Het enige dat ik me van haar herinner is dat zij en Marijke ooit uien onder hun ogen hielden zodat ik echte tranen kon fotograferen. Ze was de grote vriendin van Marijke. Het is eigenlijk vreemd dat deze foto, die ik ook als fototekening wilde inkleuren, nog steeds veel impact op mijn leven kan hebben, ook al is het misschien al meer dan 50 jaar geleden. Het is zeker een bijzondere tijd geweest. Een tijd waarin veel had kunnen gebeuren. Oh ja en we hebben onze schoolmuziekgroep "LOS BALLAS" genoemd
Hans took this photo himself in high school and printed it himself in the darkroom as a black and white photo. Hans printed his own photos at that time. Hans: My father wanted to set up a dark room for both of us and I learned a lot from that. But I also liked to be active with music and was in class with Meinderd de Jong, a boy who, like myself, was a musician's son (see the photo on the left). Meinderd de Jong still lived in Hans' house. He eventually went into nursing. Through Meinderd I got to know several nurses personally again. In the foreground is a friend of Hans from that time named Rob Prinsen, so he was a doctor's son and Hans also spent a lot of time with him in the water sports area of the Frisian waters. This was in the town of Langweer, a place where well-situated parents (even from the Randstad) wanted their children to grow up in nature. Hans also has very special memories of this and was even able to experience a concert by the famous singer "Andre Hazes". Behind Rob was a boy named Jaap who had accidentally broken his guitar in two out of great enthusiasm after this school concert. And yes, with his hand raised high, that is Coen, he was a bit chubby and had a sweat spot under his armpit in the original black and white photo. He was also very nice. Then there is Meinderd Boonstra, he also played guitar just like me and I can still remember going with him to a pop concert by the then very well-known group "QUEEN". I was still very surprised that Meinderd Boonstra wanted to be right at the front because of the tingling in his toes from the loud thumping of the music. I thought that was strange, but now I can laugh about it a bit again. Yes, and in the foreground 1 of the 2 female fellow students and that was Marijke Bonda. I remember well that she was a minister's daughter from the village of Stiens, the place where I wanted to take a short directing course much later. Yes, I actually wanted to become a director at the time. Marijke had great charm for me and I wanted to visit her again later in Utrecht. She had gone to the school "ACADEMY FOR WORD AND GESTURE". A school that I would also have liked to attend. But yes, I eventually went to the art academy in Leeuwarden. Besides Anneke you can also see Anneke with a guitar in her hand. All I can remember about her is that she and Marijke once held onions under their eyes so that I could photograph real tears. She was Marijke's great friend. It is actually strange that this photo, which I also wanted to color as a photodrawing, can still have a lot of impact on my life, even though it may have been more than 50 years ago. It has certainly been a special time. A time when a lot could have happened. Oh yes and we called our school music group "LOS BALLAS"
BARCELONA GIPSY KLEZMER ORCHSTRA
LULLE LULLE
ONLANGS TOONDE IK IN EEN TENTOONSTELLING VAN DE HAAGSE KUNSTKRING DEZE PHOTODRAWING
I RECENTLY SHOWED THIS PHOTODRAWING IN AN EXHIBITION OF THE HAGUE ART CIRCLE
OOK DE BARCELONA GIPSY KLEZMER ORCHESTRA SCHEEF IK AAN EN WILDE GELIJK DE VRAAG STELLEN WAAROM DEZE BOVENSTAANDE ZANGERES ER NIET MEER IN ZAT.
Hun antwoord van dinsdag 27 feb 2024, 16:25
Beste Hans,
Bedankt voor het delen van je tekening met ons en het delen van onze muziek bij je expositie.
Sandra zingt niet meer bij ons maar je kunt haar daar volgen:
https://www.sandrasangiao.com/
Ze brengt binnenkort haar eerste soloalbum uit.
Ik heb haar in een kopie van deze mail gezet, zodat zij ook jouw tekeningen kan zien.
Nogmaals bedankt en het allerbeste,
Julien CHANAL
Barcelona Zigeuner BalKan Orkest
I ALSO SERVED THE BARCELONA GIPSY KLEZMER ORCHESTRA AND I WANTED TO ASK WHY THIS ABOVE SINGER WAS NO LONGER IN THERE
Their answer from Tuesday, February 27, 2024, 4:25 PM
Dear Hans,
Thank you for sharing your drawing with us and sharing our music with your exposition.
Sandra doesn't sing anymore with us but you can follow her there:
https://www.sandrasangiao.com/
She's actually releasing her first solo album very soon.
I put her in copy of this mail so she can also see your drawings.
Thanks again and all the best,
Julien CHANAL
Barcelona Gipsy balKan Orchestra
.
Ik zag dat deze zangeres nu bij een van de meest benoemingswaardige zigeunerorkesten is gaan zingen. Het is werkelijke een geweldige ervaring. Ik schrijf dit met tranen in mijn ogen. ze heeft echt een geweldige stem die mij diep in mijn hart weet te raken. Mocht jij hier ook iets bij ervaren, laat het me dan weten....
I saw that this singer has now started singing with one of the most worthy gypsy orchestras. It is truly a wonderful experience. I write this with tears in my eyes. she really has a wonderful voice that touches my heart deeply. If you also experience this, please let me know....
Maak jouw eigen website met JouwWeb